มองทุกอย่างให้เป็นโค้ด มองโค้ดให้เป็นทุกอย่าง

เป็นคำพูดที่ผมพยายามจะนิยามความหลงไหลของตัวเองในการเป็น "โปรแกรมเมอร์"

ในคำพูดนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

ส่วนแรก "มองทุกอย่างให้เป็นโค้ด"

ในความหมายของ"ส่วนแรก" ที่ผมต้องการจะสื่อคือว่า ผมมองโลกใบนี้ ด้วยแว่นตาของ "โลจิคทางโปรแกรมมิ่ง"
โลจิคทางโปรแกรมมิ่ง ค่อนข้างตรงตัวและตรงไปตรงมา เราสั่งซ้าย ไปซ้าย เราสั่งขวาไปขวา เราสั่งเดินหน้ามันเดินหน้า ทุกอย่างเป็นไปตาม "คำสั่ง" ทุกระเบียดนิ้ว หรือแม้กระทั่งความผิดพลาดที่มักเกิดขึ้นไม่ได้มาจากโปรแกรมตัวมันเอง แต่มักจะมาจาก "คำสั่ง"ที่สะเพร่าต่างหาก หาใช่ตัวโปรแกรมไม่

ด้วยแว่นตาเหล่านี้ผมสวมมันเพื่อมองโลก ผมมองทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่งอย่างตรงไป ตรงมา มนุษย์ทำตาม "คำสั่ง" บางอย่างทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ความสมบูรณ์และความผิดพลาดย่อมเกิดจาก"คำสั่ง"ที่สวยงามและห่วยแตกในเวลาเดียวกัน

ดังนั้น ด้วยบทบาทความเป็น"โปรแกรมเมอร์"ผมมักจะมอง"ทุกอย่างเป็นโค้ด"ตามความหมายนี้

ส่วนสอง "มองโค้ดให้เป็นทุกอย่าง"

ในความหมายของ"ส่วนสอง" ในโลกของโปรแกรมมิ่ง ผู้คนที่คิดค้นทฤษฎีเกี่ยวกับโปรแกรมมักจะทำให้การเขียนโปรแกรม เป็นรูปธรรมให้จับต้องได้ในความคิด เพื่อให้ง่ายต่อการออกแบบควบคุมนามธรรมภายในตัวโปรแกรม

ทฤษฎีที่คลาสิคที่สุดก็คือ "โปรแกรมมิ่งเชิงวัตถุ" คือความพยามในการเปรียบเทียบ "รูปแบบ" การเขียนโปรแกรมให้คล้ายกับ "แบบแปลน" ในโลกของรูปธรรมให้มากที่สุด ที่ว่า ทุกๆแบบแปลนไม่ใช่ตัวบ้าน แต่ตัวบ้านที่ดีก็ต้องเกิดจากแบบแปลนที่ดี

การเขียนโปรแกรมนี้จึงต้องอาศัยจินตนาการในโลกแห่งความเป็นจริง แล้วเทียบเคียงกลับไปหา การเขียนโปรแกรมในที่สุด

ดังนั้น ด้วยการเขียน"โค้ดที่ดี" ผมมักจะมอง"โค้ดเป็นทุกอย่าง"ที่คล้ายคลึงกับโลกแห่งความเป็นจริง